Geschiedenis van de digitale piano
De digitale piano is nog maar heel jong: de eerste instrumenten werd in 1983 geïntroduceerd. Het waren de opvolgers van de rond 1945 gelanceerde elektrische piano.
In eerste instantie was het de bedoeling om een elektrische piano te bouwen die net zo zou klinken als een akoestische, maar dat is nooit gelukt. Ook instrumenten die van echte pianosnaren voorzien waren, hadden toch vooral altijd hun heel eigen 'elektrische' karakter. Andere variaties, zoals de met metalen tongen uitgeruste Fender Rhodes, zijn tot op de dag van vandaag geliefd om hun specifieke klank. Het is dan ook niet voor niets dat deze en andere elektrische pianoklanken ook in digitale piano's terug te vinden zijn.
De Fender Rhodes Mark 1, een klassieker onder de elektrische piano's, werd rond 1970 op de markt gebracht. Een kleine tien jaar later kwam Yamaha met twee instrumenten die met pianosnaren werkten. Dat waren de voorbodes van de PF-10 en de PF-15, de eerste twee piano's waarin met digitale technieken werd gewerkt: de klanken van deze instrumenten zijn vastgelegd in samples, ofwel digitale opnames. De samplingtechniek werd al snel door andere fabrikanten overgenomen, en is nu in elke digitale piano terug te vinden.
Sinds dat prille begin heeft de digitale piano een sterke ontwikkeling doorgemaakt. Zo zijn de klavieren voorzien van steeds betere systemen waarmee de speelaard van een akoestisch instrument geïmiteerd wordt, en kunnen steeds meer piano's hun ongedempte virtuele snaren ook laten meeklinken met de aangeslagen tonen - en de techniek staat natuurlijk niet stil.